Albanië, prachtig maar erg arm

,,Ik kan toch niet staan huilen, bij die mensen.’’

ERMELO - ,,Het was weer heftig. Het levert altijd heel veel op, maar kost eigenlijk ook wel veel energie.’’ zegt Fleur Mensink als ze weer terug is in Ermelo na een bezoek aan Albanië.Vorige week was Mensink met haar vriendin en collega Margreet Timmer in Albanië.

Albanië, een land met prachtige bergen, prachtige natuur, enorm veel olijfbomen, meren een prachtige kustlijn. Maar ook een land bedekt met vuilnis, kapotte waterleidingen, enorm veel straat/zwerfhonden, slechte wegen, armoede en vrouwenhandel. Een land op een paar uur vliegen van Nederland. Hoewel Mensink al Albanië naar Albanië reisde, was het voor Timmer de eerste keer. ‘Als ik veertig wordt wil ik een keer mee naar Albanië’, had ze ooit een keer tegen haar collega gezegd. En vorige week, was het zover. ,,Een week vol indrukken, verwondering, verdriet en dankbaarheid die we mochten ontvangen van de bevolking in Albanië en patiënten en staf in het psychiatrisch ziekenhuis van Elbasan. Een week die ik niet snel zal vergeten,’’ schrijft Timmer in haar verslag die ze voor familie en vrienden schreef. De dames hadden een vol programma, ze bezochten het psychiatrisch ziekenhuis in Elbasan, gevangenzorg Albanië maar gingen ook op pad voor de voedselbank. Vanuit hun vakgebied, ze werken beiden in de GGz, hebben ze veel kunnen doen in het psychiatrisch ziekenhuis. De patiënten doen niet veel overdag, kunnen niet veel doen, omdat er niets is. Timmer: ,,We hebben kunnen uitdragen dat dagbesteding heel belangrijk is voor de patiënten. Maar we hebben ook spullen gekocht; klokken, whiteboards en activiteitenmaterialen. We hebben met eigen ogen kunnen zien dat dit eigenlijk een enorme moeilijke opgave is voor de staf. Er verblijven 70 patiënten op een afdeling, waar maar twee begeleiders aanwezig zijn. Er is niets, maar dan ook helemaal niets, aanwezig op de afdelingen.’’ De patiënten hebben, dankzij hulp uit Nederland, nu wel allemaal een bed en een deken, maar geen eigen bezittingen en kleren. Patiënten liggen het grootste deel van de dag op bed. Mensink: ,,We zijn daarom zelf aan de gang gegaan, met patiënten activiteiten gedaan. En dan blijkt dat de patiënten heel blij worden van een klein beetje aandacht. En dan krijgen we een glimlach, een knuffel of een arm om je heen.’’ ‘Geluksmomenten van de week’, noemt Timmer dit.

Kippen gekocht

Gezamenlijk zijn de beide Ermeloërs de arme middenstanders langs geweest om voedsel te kopen voor de voedselbank. ,,Ze wisten niet wat hen overkwam toen wij om 20 pakken meel, suiker, bonen enz. vroegen. Ze bedankten ons meerdere malen soms met tranen in hun ogen.’’ Met een medewerkster van de voedselbank hebben zij vijf arme gezinnen een voedselpakket kunnen aanbieden. Timmer: ,,Met eigen ogen kunnen zien dat de Albanese bevolking onder vreselijke omstandigheden en in vreselijke armoede leeft. Huizen die je geen huizen kan noemen: geen elektriciteit, geen stromend water, een ‘toilet’ buiten de deur of niet aanwezig, kou doordat er geen ramen zijn. Een vrouw die een nieuwe heup nodig heeft, maar niet kan betalen en zo de hele dag binnen zit met een bakje water naast haar. Of een groot gezin, hoog in de bergen, met 2 verstandelijk gehandicapte zonen, zonder hulp of voorzieningen voor hen.’’ Er werden kippen gekocht en deze gebracht naar gezinnen. Mensink: ,,Het is niet voor te stellen hoe dankbaar mensen dan zijn. Een kip, waar hebben we het over? Ik werd samen met Margreet zo verdrietig van de omstandigheden waar het gezin, een moeder met 4 kleine kinderen in leven. Met helemaal niets; geen water, stroom, toilet buiten, geen eten etc. Ik moest bijna ter plekke erg huilen, maar heb heel erg geslikt en geknipperd want kan toch niet dat ga huilen om de manier van leven van dit gezin? Dat zijn mijn emoties over de armoede, maar dit was wel haar huis en gezin, waar ze trots op was. Hoewel zij ook erg moest huilen omdat we met de kippen aan kwamen en ik proefde ook wel schaamte bij deze vrouw dat ze onze hulp zo hard nodig had! Mijn eigen emoties kregen later in de auto de overhand omdat ik in deze tijd anno 2015, niet in europa zoveel armoede verwacht en elke keer toch weer geconfronteerd word met dit soort armoede als ik daar ben!’’ Overigens is de kip nu wel Flora (Fleur) genoemd, dat is dan wel weer een eer.

Albaniëblog

Volgende week begint Fleur Mensink met haar man Bas Jan Stoute een blog waarop hun ervaringen, verantwoording van donaties, foto’s etc. worden vermeld. Van het geld gaan ze persoonlijk kippen, speelgoed, voedsel, dekens, en nog meer kopen en die brengen naar de mensen die dit het hardste nodig hebben. In augustus gaat het gezin weer drie weken naar Albanië en nemen dan weer de donaties mee. Naast vakantie zullen zo ook weer de nodige hulp gaan verlenen. Ook hun twee zonen, Isaäk en Nathan zijn al met het Albaniëvirus besmet. Ze zijn nu al weer spullen aan het sparen, onder andere van hun eigen speelgoed waar ze niet meer zo vaak mee spelen, om die met Koningsdag op de kleedjesmarkt te verkopen.

Website: gevangenenzorgalbanie.nl