Eelke Ankersmit begrijpt Bob Dylan

Ermelose singer-songwriter laat van zich horen

ERMELO – Begin dit jaar won de Ermelose muzikant Eelke Ankersmit de Mooi Noten 2016, een prestigieuze muziekprijs. Hij stond al eens in Paradiso en Gigant, maar ook in het voorprogramma van Douwe Bob. Nu is hij druk met de voorbereidingen voor zijn nieuwe EP.

Zijn woonkamer ademt de sfeer van goede ‘oude’ muzikanten als John Lennon, Bob Dylan en Tom Waits. Op tafel een opengeslagen krant met een artikel over de Nobelprijswinnaar Bob Dylan. ,,Iedereen houdt van Dylan, hij heeft terecht de Nobelprijs gekregen, maar ik heb veel meer met Tom Waits. Dat is meer van mezelf. Het zijn wel m’n voorbeelden, maar dan alleen het feit dat ze doen wat ze willen doen en niet zozeer om hun muziekstijl te kopiëren. Hun attitude spreekt me wel aan. Want daarom heeft Dylan het vooral ook niet over zijn Nobelprijs.’’ Ook andere groten uit de vorige eeuw zijn een voorbeeld zoals Paul Simon en de Britse bands zoals The Cure. Ankersmit komt uit een muzikaal nest, zijn vader speelde vroeger gitaar in verschillende bands en zijn moeder zong in allerlei koren. Ook zijn broer Paul zit in de muziek, hij doet nu zijn management en boekingen. Ankersmit geeft aan dat hij veel te danken heeft aan zijn broer. Deze werkte al voor de voormalige band The Rag Trade waarvan Ankersmit de frontman was. Anderhalf jaar geleden studeerde Ankersmit summa cum laude af aan het Amsterdamse conservatorium. ,,Ja, ik weet niet precies wat dat is, maar als jij het zegt, dan zal het wel zo zijn. Ik had een te gekke avond en heb blijkbaar de commissie geraakt. Ik heb er mijn EP gemaakt, daar ben ik wel trots op. Voor het afstuderen was er ook nog een avond waar je dan optreedt en daar alles voor regelt, tot en met de kassa. En het gaat om het pieken op het juiste moment, dus dat ging goed.’’

Liefdesverdriet

Ankersmit schrijft zijn eigen nummers. Zijn vorige EP, Old Friend ging vooral over liefdesverdriet. ,,Dat heb ik geschreven toen mijn verkering uitging. Daar gaat die hele EP over. Ik schrijf altijd wel persoonlijke teksten. Niet gauw teksten die zomaar uit de lucht gegrepen zijn. Ik romantiseer natuurlijk wel alles, het is nooit 1 op 1 over mezelf, maar er zit wel veel persoonlijke situaties in anders kun je niet mooi schrijven. Je kunt niet over liefdesverdriet van een ander schrijven als je zelf niet weet wat dat is, dus dan zit er ook iets van jezelf in. En ik vergroot ook dingen.’’ Hij wordt vaak singer-songwriter genoemd, maar deze term staat hem eigenlijk niet aan. ,,Ik ben wel een singer-songwriter, maar wil niet zo genoemd worden, wil niet in dat hokje. Ik ben allergisch voor die term geworden, omdat mensen het als een genre zien, het is me te beperkend.’’

Muzikale erfenis

Ankersmit was medeoprichter en frontman bij The Rag Trade, dat indertijd begon als schoolbandje op Groevenbeek. De vijf vrienden speelden een aantal jaren serieus met elkaar en er werd zelfs een album uitgebracht. Vorig jaar stopte de band en ging Ankersmit solo verder. Toch wil hij het spelen met anderen niet loslaten. ,,Het zijn gasten waar ik bij woon en die ik al langer ken, En dat is gewoon leuk om erbij te doen,’’ legt hij uit. Hij speelt en zingt in de Plusband (,,daar kunnen we nog wat geld mee verdienen en is niet al te ingewikkeld, gewoon leuk’’) en sinds begin dit jaar bij de Buster Brown Blues Band. ,,Dat is gewoon puur hobby, voor ons allemaal.’’ Het is bijzonder te zien dat de Ermelose ‘popscene’ zich weer aan het profileren en ontwikkelen is. ,,Het is inderdaad wel bijzonder dat er tegelijkertijd een aantal Ermeloërs op het conservatorium zaten en dat zie je ook op de Herman Broodacademie, waar enkele muzikanten van Backgammon studeren.’’ Ankersmit noemt het een soort van muzikale erfenis van bijvoorbeeld de Ermelose Darell Ann, de legendarische band van onder andere Anne Soldaat en de gebroeders Paulusma. ,,Dat is toch gaaf en het geeft je het idee dat er dingen mogelijk zijn, ook al kom je hier vandaan en is het lastig om optredens te regelen. Het is dus mensen wel gelukt.’’

Achterstand

Ankersmit: ,,Ik merkte wel een achterstand bij mijn klasgenoten die uit Amsterdam kwamen of uit de rest van de Randstad, en dat je het ook als een beroep kon doen. Het heeft wel lang geduurd voor ik dat besefte, daarvoor moest ik wel naar Amsterdam. Met het jarenlang aanklooien in Ermelo, kreeg ik niet echt het idee dat ik daar wat mee kon. Ook met de band voor The Rag Trade heb ik twee demootjes gemaakt en dingetjes gedaan en geprobeerd, maar dat was niet echt organisatorisch sterk. En dan is het heel lastig om dan regelmatig te spelen, dat kwam niet echt ver. En in Amsterdam merkte ik pas dat het dus ook gewoon je werk kan zijn.’’ De Ermelose muzikant heeft nooit in coverbands gespeelt, maar altijd in bands waar hij zelf de liedjes voor schreef. ,,Ik speel gitaar en piano, maar puur functioneel. Ik ben dan ook afgestudeerd op zang. Van het prijzengeld van Mooie Noten heb ik een goede versterker gekocht en ben nu ook bezig om beter te leren spelen. Maar ik speel eigenlijk alleen om mezelf te begeleiden en om te schrijven. Ik heb nooit muziekles gehad, dat kwam pas op het conservatorium. Ik heb het mezelf een beetje aangeleerd en geleerd van de andere muzikanten zoals Micha Porte. Dus goede muzikanten om me heen en daar samen mee muziek maken.’’ Ankersmit kijkt nooit heel ver vooruit. Mijn ambitie is wel dat ik mooie liedjes kan schrijven en me daarmee kan redden. Ik wil gewoon mooie muziek maken en mensen raken. En voor de rest is het niet zo heel interessant. Daarom begrijp ik Dylan wel dat hij niet zo veel aandacht aan de Nobelprijs schenkt. Daar heb je verder toch ook niet zoveel aan? Ik ben blij als ik iemand geraakt hebt.’’