Goed zo? Rufus en andere beestjes

Is er niet een of ander fonds?

ERMELO - Voor Rufus had mijn verhuizing natuurlijk de meest ingrijpende gevolgen. Hij zou zijn tuin, de buitenlucht en zijn vrijheid gaan verliezen. Hij zou nooit meer vogels of muizen kunnen vangen, nooit meer een weekje chagrijnig onder een struikje kunnen bivakkeren. Hij zal zijn geliefkoosde daken moeten missen en zijn stoer uitvergrootte silhouet zal 's nachts niemand meer angst aanjagen.

Vooraf had ik me daar al best wat zorgen over gemaakt. Zou hij het accepteren? Of zou hij er bij de eerste gelegenheid vandoor gaan? Rufus is de chronisch-slecht-gehumeurde kat, die mij al negen jaar gedoogt, maar ook beslist niet meer dan dat. Soms vinden we elkaar best aardig, maar meestal gaat dat snel weer over. Rufus eet, slaapt, of zit mij vanuit een hoek van de kamer boosaardig aan te staren, daarbij zijn staart geïrriteerd en ritmisch op de grond zwiepend. Er is nauwelijks enig gevoel van verbondenheid. Tijdens de verhuizing had ik hem opgesloten in één van de slaapkamers. Met de laatste rit zouden we hem ook meenemen naar mijn nieuwe flat. Het was al donker geworden. Iedereen was moe en hongerig. Rufus stond intussen stijf van de adrenaline en gebruikte grof geweld om te ontsnappen! Het had geen zin om hem te roepen: morgen zou dat beter gaan, bij daglicht, als hij weer wat rustiger was. Ik liet alle deuren en ramen van het lege huis open staan, zodat hij naar binnen zou kunnen.

Waar ben je Ruuf?

De volgende ochtend was het helaas niet beter. De nieuwe eigenaar had er geen gras over laten groeien. Hij was dezelfde avond nog aan het strippen geslagen. Alle ramen en deuren waren afgesloten en Rufus was nergens te bekennen. Opeens had ik vreselijk met hem te doen. Er waren vreemden in zijn huis gekomen en zijn baas was zomaar zonder hem vertrokken! Ik liep luid roepend langs alle achtertuintjes van het blok. Zoeken in de wijdere omgeving had geen zin: Rufus is paniekerig met verkeer. Hij zal liever sterven van ellende dan een weg oversteken. Hij zou mijn stem ook zeker kennen en blij zijn die te horen, maar toen hij na twee uur nog niet gekomen was, kreeg ik een naar voorgevoel. Nog één keer het rondje en als ik dan nog niet.........Tien minuten later pakte ik net mijn fiets, toen ik de buurman vanachter zijn haag hoorde roepen: "blijf even staan daar, je kat komt eraan!" En ja, daar was Rufus, helemaal vrolijk om mij te zien, maar evenzogoed verschrikkelijk in de stress. Toen de buurman naderde sprong hij weg om niet meer terug te komen. Later vonden hem in een tuinschuurtje, in een houten kistje onder een oude linnenkast.

Thuis

Op weg naar ons nieuwe huis had ik het kattenmandje met de opening naar het zadel gezet. Ik stak twee vingers door de tralies en Rufus wreef zijn kopje er tegenaan. Dat hielden we zo acht lange kilometers vol: er was een nieuwe brotherhood gesmeed! We hadden geen van beiden geweten, dat we toch zo aan elkaar gehecht waren geraakt. En hoe klein het kattenkooitje ook was: Ruuf was blij met de geboden veiligheid. Dat is tot nu toe zo gebleven: Rufus doet geen enkele moeite om de flat te ontvluchten en was binnen 24 uur aan een kattenbak gewend. Ik heb hem nog geen enkele keer boosaardig zien kijken of met zijn staart op de grond horen slaan. Hij is thuis!

Fonds?

Waarom ik dit verhaal schrijf? Naast columnist ben ik ook coördinator bij Humanitas. Wij helpen als vrijwilligers oa mensen met een beperking. Mensen die vaak een huisdier hebben. Mensen die vaak moeilijkheden hebben met hun financiën. Als hulpverleners moeten wij hun eigenlijk adviseren hun huisdier weg te doen, maar op de een of andere manier kan ik dat niet over mijn hart verkrijgen. Als ik merk hoe belangrijk Rufus voor mij is, hoe wreed is het dan om te verwachten dat deze mensen hun dier opgeven? Het beestje, dat vaak hun enige vriend is in een wereld, die zij zo moeilijk kunnen begrijpen? Zou er niet een fonds kunnen zijn voor gratis dierenvoer? Zijn er dierenliefhebbers in Ermelo, die dit op willen pakken? Een dierenwinkel of fabrikant, die dit gat wil dichten? Ik hoor het graag.

Bert Vermaas