'Mantelzorg, met liefde gedaan, maar er zijn grenzen!'

Schrijnende lotgevallen van een bezorgd Ermelo's echtpaar

ERMELO - Iedereen heeft zijn mondvol van de participatiemaatschappij die er aan komt! Je houdt je hart vast, wat daarmee bedoeld wordt. Dat doet ook een bezorgd Ermelo's echtpaar, zelf de jongsten niet meer, dat ons een ingezonden brief stuurde. Na het lezen ervan word je niet vrolijk. Goed dat deze zorgzame inwoners van Ermelo, die liever niet met naam genoemd willen worden, deze problemen benoemen, zodat we met zijn allen alert blijven. Want zo wil toch niemand oud worden!

,,Mag ik even?

Sinds twee jaar wonen wij in een seniorenwoning. Mijn man en ik zijn de jongsten, dat houdt in dat je automatisch op je oudere buren let. Als aan de overkant de gordijnen te lang dicht blijven, dan houd je dat in de gaten. Sociale controle.Van twee buren hebben we een huissleutel. Onze 97 jarige buurman woont alleen sinds zijn dementerende vrouw niet langer thuis kon wonen. Hij fietst dan nog en runt zijn huishouden en een keer per week komt er iemand van de thuiszorg die de was doet en zijn bed verschoont, maaltijden krijgt hij kant en klaar.

Hij is een eigenwijze man en niet de makkelijkste, maar mijn man kan het uitstekend met hem vinden. Dan valt hij een paar keer met zijn fiets. Dankzij zijn uitstekende fysieke toestand breekt hij niets. Fietsen wordt niet langer verantwoord. Voortaan nemen wij hem een keer per week mee om boodschappen te doen. Afgelopen voorjaar kreeg hij het benauwd. Mijn man lichtte de familie in en ging met hem naar de huisarts. Deze stuurde hem door naar het ziekenhuis. De longspecialist haalde vocht weg achter zijn longen. Uit verder onderzoek bleek hij een lekkende hartklep te hebben plus verkalking. Mocht hij het opnieuw benauwd krijgen dan kon hij terugkomen.Het ging een tijdje beter. Deze zomer bleek hij bijna te zijn uitgedroogd. Met bouillon en veel water knapte hij weer wat op, maar bleef erg moe. Hij werd ook wat warrig, maar dat hoeft niet zo vreemd te zijn op zijn leeftijd, inmiddels 98. Hij kreeg het weer benauwd en mijn man belde het ziekenhuis. De longspecialist was met vakantie. Er zou worden teruggebeld. Drie uur later had er nog niemand teruggebeld. Mijn man weer bellen het was overgeheveld naar hartfalen. Hartfalen?? Opnieuw bellen en nog eens en tien minuten in de wacht en toen... U moet dit regelen via de huisarts. De huisarts gaf niet thuis. Opnieuw het ziekenhuis gebeld. Ja, het moet toch via de huisarts. Mijn man reageerde woedend. Moet die man stikken? Ik bel 112 . Weer overleg en ja hoor, het advies, belt u 112 maar.

Daar ging buurman in de ambulance. Twee uur later kwam hij met mijn man weer terug. In feite kwam het er neer dat meneer was uitbehandeld. Er was geen vocht weggehaald. Hij had iets via een infuus gekregen dat het vocht zou afdrijven. Vanaf dat moment ging het snel. Mijn man had de familie al vaker gewaarschuwd dat het zo niet langer verantwoord was. Buurman kreeg al een tijdje drie maal per dag thuiszorg, maar dat was niet langer voldoende toen hij steeds vaker viel en we weer zijn wonden moesten verzorgen. Mijn man had al gezorgd dat hij een rollator aanschafte. Zonder lopen was te gevaarlijk. Hij werd onevenwichtig en moest zich overal aan vasthouden. Inmiddels had hij een indicatie voor een verzorgingstehuis. Hij stond bovenaan de lijst. Maar dan moest er wel iemand overlijden. Vermoedelijk kreeg hij een paar tia's en viel zelfs met rollator. De maat was vol. Hij kon echt niet langer thuisblijven. Er werd rond gebeld, maar er was nergens plaats voor hem tussen Zwolle en Amersfoort. Er werd aan de familie gevraagd of zij iets konden doen, maar dat konden ze niet. Toen zeiden wij dat wij niet langer de verantwoording voor onze buurman wilden dragen. Er moest nu iets gebeuren. Kon niet, er was nergens plaats misschien over een week. Te gek voor woorden. Hij was er inmiddels zo slecht aan toe dat hij 24 uur zorg nodig had. Moesten wij die leveren? Dat kon toch niet van ons worden gevraagd? Wij hadden afspraken staan.

Er moest gewoon iets gebeuren. Het is toch vreselijk dat er nergens plaats voor buurman was? De huisarts en de thuiszorg deden hun uiterste best, maar ook zij konden niets bereiken. Het leek uitzichtloos. Wij drongen aan, er moest toch echt iets gebeuren. Buurman had een belletje naast zijn bed zodat hij ons kon bellen als hij hulp nodig had, want het was niet verantwoord dat hij alleen aan de wandel ging, zelfs niet met rollator. De thuiszorg werd opgevoerd naar 5 keer per dag. Hoe nu verder? Na een dag lang heen en weer bellen bleek er opeens plaats voor buurman te zijn in Nunspeet. Overmorgen kan hij daar terecht. In een gesloten afdeling. Hij begrijpt dat hij niet langer thuis kan blijven en vraagt honderduit over de plaats waar hij terecht zal komen. We kunnen het hem niet vertellen, we weten het niet. Wel dat hij in een gesloten afdeling terecht komt, maar dat durven we hem niet te vertellen. Opgesloten! Een alternatief is er niet.

Wat vreselijk als je je laatste dagen zo moet eindigen. Hij is niet de enige en velen zullen er nog volgen, maar gunnen doen we dit niemand. Wat hij zelf onlangs nog tegen de huisarts zei: 'iedereen moest op zijn 75 ste een spuitje mogen krijgen dan blijft je een hoop ellende bespaart'. 75 is echt te jong, maar zijn denkwijze is wel enigszins begrijpelijk. Zorgverleners, iedereen doet zijn best, maar het is soms vechten tegen de bierkaai. Wat brengt ons de toekomst? Ook onze zorg kan er straks zo komen uit te zien. Mantelzorg, met liefde gedaan, maar er zijn grenzen!''

Twee bezorgde Ermeloërs (naam en adres bij de redactie bekend)