Voedselbank Albanië met Ermelose auto

Blije gezichten in Albanië

ERMELO - Fleur Mensink en Bas Jan Stoute zijn weer teruggekeerd van hun reis naar Albanië. Ze hebben daar een geweldige tijd gehad. Na een rit van 2200 kilometer kwamen ze twee weken geleden met de speciaal voor dit doel aangeschafte Volvo aan op de plaats van bestemming: Tirana.

Zoals van te voren gehoopt, hadden ze geen problemen bij de grenzen die ze moesten passeren. ,,Alleen bij de laatste grens, die van Albanië, hebben we toch wel wat spannende momenten beleefd,'' vertelt Mensink. ,,Serieus kijkende heren die ons 'enge' vragen stelden over de auto, de duur van ons bezoek en hoe lang de auto in Tirana zou blijven. Dat was op zich nog wel te doen, maar die grote blaffende honden in de kooien vlakbij maakten het toch wel spannend. Waar zouden ze die voor gebruiken?''

Nadat Mensink en Stoute uitlegden dat de auto 'for ever' in Albanië zou blijven en dat deze gebruikt zou worden ten behoeve van de voedselbank, mochten ze doorrijden en waren ze het land in. Mensink: ,,Na een warm welkom door onze vrienden Wilma en Fred kregen we een heerlijke typische Albanese maaltijd voorgeschoteld. Heerlijk.'' De vrachtwagen met spullen was onderweg en de planning was dat men op maandag de wagen zou uitladen. Helaas dacht de douane van Elbasan daar anders over. ,,De stampvol geladen vrachtwagen moest leeggehaald worden.''geeft Fleur Mensink nog steeds geïrriteerd aan. ,,Wat een onzin. Weet je hoeveel werk dat is. Die wagen zat echt stampvol. In elk gaatje zaten wel sokken ofzo.'' Nadat een klein deel uitgeladen was, zagen de douaniers dat er inderdaad alleen maar hulpgoederen in de wagen zaten en mochten ze weer inladen en doorrijden. Op de plaats van bestemming kon men uiteindelijk uitladen. Tenminste, dat was de bedoeling. Mensink: ,,Er waren wat mannen geregeld die zouden helpen met lossen, maar deze besloten toch maar niet aan het werk te gaan. Ze wilden meer geld. Tja, en wat doe je dan? Omdat we het ook niet zagen zitten om met z'n tweeën die wagen te lossen, hebben we ze toch maar wat meer geld geboden en werd er gelost.''

Het ziekenhuis

Mensink en Stoute maakten hernieuwd kennis met de staf en directeur - die erg blij was hen weer te zien - werd er een tour langs de afdelingen gemaakt. Mensink: ,,We waren daar natuurlijk al meerdere keren geweest, dus het was leuk dat patiënten ons herkenden. Wat een blijdschap op hun gezichten. Daar doe je het voor.'' Het ziekenhuis had aan de buitenkant een metamorfose ondergaan alleen moest er aan de binnenkant nog veel gebeuren. Stoute: ,,Er moet wat gedaan worden aan de slechte toilet- en douchemogelijkheden. Die zijn er zowat niet. Ook is er geen warm water om de wasmachines mee te laten draaien. En ook veel vocht en schimmel aan de wanden.''

Mensink vult aan: ,,Het meest indrukwekkende was weer te zien dat er nog steeds geen daginvulling werd gegeven. Op een afdeling, zo groot als ongeveer twee van onze klaslokalen, verblijven zeventig mannen met ernstige psychiatrische problematiek. En als je dan geen dagbesteding hebt, geeft dat de nodige spanningen. Maar gelukkig gaat Wilma dat alvast oppakken.'' Mensink gaat er zelf in Nederland ook al mee aan het werk. Ze gaat met een bevriende collega verpleegkundige/activiteitenbegeleidster daarvoor een plan maken. In februari, als ze weer naar Albanië gaat, wil ze daar trainingen over geven en wellicht materiaal aanschaffen wat daarbij gebruikt kan worden.

De gevangenis

Hoewel ze beiden een druk programma hadden, werd er toch nog tijd gevonden om te stoeien met de website. Afstemmen en wat puntjes op de i en dan zou de site de lucht in gaan. Met Fred werd er gesproken over zijn stichting Sh.K.B.SH. en het project waar hij mee bezig is. ,,We hebben mede dankzij de donatie van de Kledingbeurs een prachtige hoeveelheid voedsel kunnen inkopen bij de lokale supermarkten,'' vertelt Mensink. ,,Hoewel een supermarkt? Stel je voor, het is een huisje aan iemand zijn huis, waar ze eitjes, groente, meel en dergelijke verkopen. Dus zeker geen AH of Boni zoals we hier kennen. De gekochte voedingsmiddelen hebben we kunnen doneren aan de voedselbank, waar Wilma en haar collega's zich zo voor inzetten.'' Mensink geeft aan dat ze zo eigenlijk dubbel goed werk doen. Ze kopen bij lokale winkeliers en doneren het voedsel aan de arme Albaniërs. Ze hebben in totaal voor 250 kilo aan voedsel aangeschaft wat gelijk staat aan 500 maaltijden. ,,We werden door de lokale 'supermarkten' nog net niet geknuffeld voor het leegkopen van hun winkels. We werden bedankt met granaatappels, koffie, thee, en een chocoladereep. Maar, en dat was het mooiste: een paar prachtige oprecht blije glimlachen,'' vertelt Mensink ontroerd. ,,Die mensen zijn zeer arm en leven alleen van de opbrengst van hun verkochte producten, dus...''

Bas Jan Stoute en Fleur Mensink willen iedereen die op een of andere manier hebben geholpen of een donatie hebben gedaan, heel erg bedanken. Met vragen over hulpgoederen, waar Mensink en Stoute dankzij GGz Centraal weer een locatie voor hebben, of donatie's, ideeën of andere vormen van hulp, kan men altijd bij hen terecht. Dat kan via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.