'Napalmmeisje' blikt terug op haar leven

'Kijk niet naar me als het meisje dat ik toen was...'

ERMELO - Vanavond bezocht het 'napalmmeisje' de Immanuelkerk in Ermelo. Het meisje dat in 1972 bekend werd door de Vietnamfoto van fotograaf Nick Ut, die uitgeroepen werd tot World Press Photo, is inmiddels 55 en heet Kim Phuc.

Een indrukwekkend verhaal dat ze liet optekenen in een biografie! ,,Maar kijk niet naar me als het meisje dat ik toen was, zie me als een moeder, een grootmoeder, een overwinnaar die roept om vrede,” zei ze krachtig tot de ruim driehonderd belangstellenden in de zaal. Phuc vertelde open over de ramp, de napalmaanval waarin ze als negenjarig meisje in Trang Bang in terecht kwam. Ik zag het vuur dat mijn lichaam en mijn kleren verbrandde en ik probeerde het eraf te vegen met mijn rechterarm. Ik rende tot ik doodmoe was. Een militair gaf me wat water en andere militairen wilden de wonden met water verkoelen door het over me heen te gieten, maar dat werkte averechts. Ik raakte buiten westen.” Wat daarna gebeurde weet ze alleen van verhalen van anderen.

Nick Ut

Fotograaf Nick Ut bracht haar vervolgens naar een ziekenhuis. Daar moest ze veertien maanden blijven. ,,Ik zag de artsen en ik realiseerde me dat ik later als ik groot ben ook arts wilde worden.” Die droom kwam niet uit, maar ze vond wel de kracht en de energie om mensenlevens te veranderen. Ze heeft nog altijd veel littekens en de pijn is enorm. ,,Maar mijn hart is geheeld,” zegt ze. ,,Ik ben Christen geworden en dat heeft me geholpen. Ik wil mensen vertellen hoe mooi de wereld is als iedereen kan leren leven met liefde, hoop en vergeving. Als dat kleine meisje het kan,” vertelt ze wijzend naar de wereldberoemde foto, ,,dan kan jij het ook!”

Vergeven

De fotograaf redde haar leven. Toch heeft ze de foto jarenlang verafschuwd. Boos was ze en ze zat vol met vragen. Nu vindt Phuc het vooral een voorrecht. Voor Unesco reist ze de wereld rond om haar verhaal te vertellen. Vragensteller Heerco Walinga, van Riemer&Walinga Boekverkoopers, vraagt Phuc hoe ze mensen die haar dit aangedaan hebben, kan vergeven. Symbolisch schetst het napalmmeisje van toen een zwarte koffiebeker. ,,Mijn hart was zo zwart als de zwartste koffie. Ik moest daar iets mee doen, ik ging de haat uitschenken. Iedere dag een beetje. Tot ik ontdekte dat mijn beker niet leeg raakte. Mijn vertrouwen in God gaf mij vertrouwen en ik dwong mezelf het te blijven doen. het was heel zwaar, maar uiteindelijk zorgde God er ook voor dat mijn beker leeg raakte. Hij vulde hem vervolgens met hoop en vergiffenis.” Phuc ontmoette tijdens een veteranendag in Amerika de coördinator die verantwoordelijk was voor de napalmaanslag. ,,Ik heb hem vergeven,” vertelt ze. ,,Eigenlijk zijn we beiden slachtoffer. Ook de piloot. Hij voerde alleen maar uit.” Deze laatste persoon heeft ze nooit ontmoet, maar ze heeft hem wel vergeven.

Vrede

Waar ze jarenlang de foto verafschuwde, kreeg het beeld een nieuwe lading na de geboorte van Thomas. Phuc: ,,Met mijn baby op mijn arm realiseerde ik me dat dit kind niet zo mocht lijden als het kind op de foto. Mijn kind en alle andere kinderen op de wereld hebben recht op een onbezorgde jeugd. Toen wist ik dat ik die foto kon inzetten voor vrede.” Inmiddels wonen Kim Phuc en haar man alweer vijfentwintig jaar in Canada. Daar heeft ze haar eigen stichting opgericht: Kim Foundation. Deze organisatie helpt kinderen die slachtoffer zijn van oorlogen. Phuc vertelt aan Walinga en de zaal vol publiek: Op 8 juni 1972 was ik op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Nu heb ik de vrijheid en daar wil ik wat mee doen.”

Kim Phuc is in Ermelo op uitnodiging van Riemer&Walinga Boekverkoopers. Dit is ook ter gelegenheid van de presentatie van het boek Het napalmmeisje. Haar leven van vuur naar vrede.

• Vorige
• Volgende